Χτίζοντας γέφυρες… στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης – Δράση της ομάδας Erasmus+ KA1

Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ KA1, τα μέλη της ομάδας «Χτίζοντας γέφυρες, όχι τείχη!» το Σάββατο 21 Απριλίου 2018 συμμετείχαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Εμείς και ο άλλος» που υλοποιείται στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης. Μέσα από δραστηριότητες επικοινωνίας και τεχνικές εκπαιδευτικού δράματος, τα παιδιά, με τη βοήθεια της υπεύθυνης του προγράμματος, παιδαγωγού-εμψυχώτριας  Βαλεντίνας Σωκράτους, διερεύνησαν με βιωματικό τρόπο το σύγχρονο φαινόμενο του ρατσισμού και προβληματίστηκαν αναφορικά με αυτό.  Ανέλαβαν ρόλους και με τη διαδικασία της ενσυναίσθησης προσπάθησαν να δώσουν λύσεις -με γνώμονα τη λογική και το συναίσθημα- στα προβλήματα του πρωταγωνιστή της ιστορίας στην οποία συμμετείχαν.
Τα μέλη της παιδαγωγικής ομάδας του σχεδίου Erasmus+ KA1 «Χτίζοντας γέφυρες, όχι τείχη!», Καπούτση Σύρμω – Κιτσάτη Μαρία
 Εντυπώσεις μαθητών από τη συμμετοχή τους στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Εμείς και ο άλλος»:
Ένα από τα παιχνίδια που παίξαμε στο Εθνολογικό Μουσείο και μου έκανε εντύπωση ήταν όταν προσπαθούσαμε να μην αφήσουμε κάποιο παιδί να εισβάλει μέσα στον ανθρώπινο κλοιό που είχαμε σχηματίσει. Σίγουρα ένιωθε πολύ άσχημα το παιδί που δεν μπορούσε να το καταφέρει! Έπειτα έπρεπε να σχολιάζουμε αρνητικά ένα παιδί που δεν το συμπαθούσαν, κοιτάζοντάς το κατάματα. Αυτή ήταν η δυσκολότερη στιγμή για τα περισσότερα παιδιά της ομάδας. Όλες οι δραστηριότητες μας βοήθησαν να καταλάβουμε την έννοια του ρατσισμού, αλλά  και πώς νιώθουν οι άνθρωποι που αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους. Ζαχαρή Θεοδώρα
Σε ένα από τα παιχνίδια ρόλων κάποιος από εμάς έπρεπε να παίξει τον ρόλο του Γιάννη που ήρθε από τη Ρωσία και, παρόλο που ζει 14 χρόνια στην Ελλάδα και πηγαίνει σχολείο, είναι απομονωμένος και δεν έχει κανέναν φίλο. Οι υπόλοιποι έπρεπε να παίξουμε τον ρόλο των παιδιών στο σχολείο που έλεγαν στον Γιάννη κακά πράγματα. Ο στόχος ήταν να δούμε πώς θα νιώσει ο άλλος, αλλά και εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι ωραίο να χαρακτηρίζεις κάποιον, ενώ τα πράγματα που λες δεν αληθεύουν. Και δεν ήταν εύκολο να το κάνουμε. Ωστόσο, ελπίζω να ζήσουμε και άλλες τέτοιες εμπειρίες. Μπακιρτζής Ιάσων
Με την ομάδα  «Χτίζοντας γέφυρες, όχι τείχη!» επισκεφτήκαμε στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης και συμμετείχαμε στο πρόγραμμα «Εμείς και ο άλλος».  Αρχικά παίξαμε κάποια παιχνίδια για να γνωριστούμε, να συγκεντρωθούμε και να μάθουμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως ομάδα. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία μέσω αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας δράσης να μπούμε στη θέση του Γιάννη, ενός παιδιού επαναπατριζόμενων Ελλήνων από τη Ρωσία που είναι θύμα ρατσισμού και λεκτικής βίας και αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στη χώρα μας. Προσπαθώντας να βοηθήσουμε τον Γιάννη να βρει διέξοδο στα διλήμματά του και να κάνει τη ζωή του καλύτερη, βιώσαμε τα αρνητικά συναισθήματα που τρέφει ο ρατσισμός και καταλάβαμε πως δεν είναι σωστό να αποκλείουμε παιδιά που έχουν έρθει από μια άλλη χώρα ή είναι διαφορετικά από εμάς. Κανίδης Δημήτρης
 «Εμείς στη θέση του άλλου»
(παιχνίδι ρόλων: αποσπάσματα από σελίδες ημερολογίου των μαθητών στον ρόλο παλιννοστούντων παιδιών που καλούνται να αλλάξουν τόπο διαμονής για δεύτερη φορά):
«Σήμερα οι γονείς μου μού ανακοίνωσαν ότι την επόμενη βδομάδα θα πάμε να μείνουμε στη Ρωσία. Είμαι πολύ στενοχωρημένος με αυτήν τους την απόφαση, γιατί δεν υπολογίζουν  καθόλου και τη δική μου γνώμη. Ελπίζω να το ξανασκεφτούν. Καθημερινά προσπαθώ να κάνω φίλους και να γίνω καλύτερος μαθητής στο σχολείο. Δε θα αντέξω και άλλες δυσκολίες στη ζωή μου.»
«Στην αρχή ήμουν διστακτικός με την απόφαση των γονιών μου. Όταν το σκέφτηκα όμως καλύτερα, συνειδητοποίησα πως θα είναι μια νέα ευκαιρία για μένα να βρω φίλους και να αλλάξω τρόπο ζωής. Έτσι κι αλλιώς οι συμμαθητές μου δε με αποδέχονται και νιώθω ότι δεν ανήκω εδώ.  Εκεί δε θα ξέρουν πως έχω μείνει στην ίδια τάξη. Ελπίζω όλα να γίνουν καλύτερα. Μου αρκεί πάντως που θα είμαι με την οικογένειά μου.»
«Εγώ δε θέλω να φύγω από την Ελλάδα, έστω κι αν δεν έχω φίλους και τα παιδιά στο σχολείο δε μου δίνουν σημασία, γιατί εδώ μεγάλωσα. Φοβάμαι πως κι εκεί θα με αγνοούν όπως κι εδώ. Μακάρι να είχα έναν φίλο, δε ζητάω τίποτα παραπάνω.»
«Αυτήν τη στιγμή η μαμά και ο μπαμπάς φορτώνουν τα πράγματα στο αυτοκίνητο για να φύγουμε κι εγώ ετοιμάζω τη βαλίτσα μου. Όχι, δε θα φύγω μαζί τους! Θα πάρω το ποδήλατό μου και θα εξαφανιστώ.»
«Σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω κάνει φιλίες με κανέναν. Παρόλο που έχω μείνει στην πρώτη Γυμνασίου, κάνω ό,τι μπορώ. Πιστεύω πως πρέπει να κάνω μια καινούρια αρχή. Δεν είναι σίγουρο ότι θα κάνω φιλίες και ότι θα είμαι καλύτερος στο σχολείο, όμως θα προσπαθήσω, για να είμαι καλά με τον εαυτό μου.»